ترمه های رنگی مادربزرگ

خاکستری، قرمز

 کنار خیابان زیر درخت های ردیف شده تا ته زمین، مردی با یک چتر سیاه و بزرگ می رفت. نه به دریچه های باز و یا نیمه بسته نگاهی کرد و نه به تک و توک گُل های ریزی که از باغچه های باریک کنار خیابان سر برداشته بودند. حتی لبخند پسر بچه ای که توپ نو پلاستیکی سبزش را در دست گرفته بود تا خاکی نشود را ندید! در عوض، مدام به ابرهای تیره ی خاکستری نگاه می کرد و آه می کشید.

بعد از مدتی سر یک دو راهی ایستاد. دستش را در جیب فرو بُرد، بسته ی سیگار را در آورد و نخی را با آتش آشتی داد. تازه وقتی به راه افتاد متوجه شد که کودکی با چتر باز و چکمه های براق پلاستیکی قرمز و پالتویی که تا زیر زانوهایش می رسید و باز هم قرمز بود در کنارش حرکت می کند.  

دخترک موهای فرفری و کوتاهی داشت که تا سر شانه هایش می رسید. از آن نوع موهایی که همیشه دستی را برای فرو رفتن در آنها طلب می کرد. نازی و نوازشی و یک خواب عمیق به دنبالش!

 باران آرام آرام شروع به باریدن کرد که دخترک چترش را بست! مرد تا غروب پیش رفت، دخترک نیز. 

هر جا که آب جمع شده بود دخترک با شیطنت پاهایش را در آن می کوبید و با پخش شدن آب روی پاهای مرد، صدای خنده ی کودکانه اش به هوا می رفت.سرش را بالا می برد و نگاه می کرد تا بداند چقدر توانسته او را از دنیایش بیرون بکشد؟ اما مرد بعد از یک لبخند کوتاه از کار او به سیگاری پک می زد یا باز سر در گریبان افکارش، از دنیای پر انرژی دخترم دور می شد.

آنقدر رفتند تا به آخر باران و خیابان و دنیای مرد رسیدند. هر دو خیس بودند. مرد در کوچک فی و زنگ زده ی خانه ای را با فشاری درد آلود باز کرد. دخترک را راه داد و در را بروی هر دوشان بست.

سیگار دیگری گیراند. دست دخترک را گرفت و او را به داخل اتاق تاریک و سردش دعوت کرد. دخترک بخاری را روشن کرد و نشست. اتاق و مرد کم کم گرم می شدند. مرد در کنار او نشست و سرش را روی شانه اش گذاشت. دخترک گذاشت تا او هر چه می خواهد آنجا بماند و او را ناز کرد. مرد بعد از سالها بیخوابی به خواب رفت و رویا دید!

زن از وارد اتاق شد و نفهمید که چرا همه چیز و همه جای اتاق رنگ خاکستراند. همه چیز بجز دخترک! مرد چشم هایش را باز کرد و "او" را دید. نگاهی از سر تعجب به دخترک انداخت. صدای سرفه هایش را نشنید، در عوض چیزی نگذشت که برگردان او در چشمانش منعکس و به اشکی تبدیل شد و روی دخترک چکید. زن آرام صدایش کرد. مرد با او رفت.

صدای باران از بیرون پنجره، موسیقی سکوت خانه شده بود و روح اتاق را پر می کرد. رنگ قرمز دخترک به تدریج روی زمین می ریخت و کم کم از شکاف کف چوبی اتاق، به فاضلاب خیابان ملحق می شد.

اتاق دوباره سرد شد. سیگاری ناتمام در زیرسیگاری دود می شد و به هوا می رفت. 

دیگر هیچکس در اتاق نبود.

تنها ه ی ریزی در کنج سقف اتاق، درون تار عنکبوتی گیر افتاده بود و تقلا می کرد.

89.5.6

منیر بی مراد

مدت ها بود که منیر دلش گرفته بود. خسته بود و غمگین.

می دونست که دیگه مرادی در کار نیست و همون نمایش بودن اش هم دیگه وجود نداره. ولی بروی خودش نمیاورد و مراد فکر می کرد که او نمی فهمه!

او زنی نبود که کم از این دنیا کشیده باشه. روزگار دمارش رو حسابی در آورده بود اما فکر می کرد که: این یکی دیگه ملکه شد!

هر روز چیزی از خونه رو از بین برد تا بلکه مراد چشمهاش باز بشه که منیر داره با اینکارا بغضشو فریاد می زنه. طوری که موقع غذا خوردن حس می کرد حنجره اش زخم شده، اما باز مراد نمی دید. او هیچوقت منیر واقعی رو ندیده بود ولی اینبار منیر هی سعی می کرد به او بفهمونه و موفق نمی شد. آخه مراد هر وقت می خواست بیاد خونه، چشاشو یه جای بهتری جا میذاشت. پیش از ما بهترون!

یه شب آینه ی بزرگی که مراد هر روز خودشو فقط موقع بیرون رفتن از خونه نیگا می کرد رو شکست. فکر کرد حالا دیگه غوغایی میکنه، اما او حتی حالت صورتش هم عوض نشد!

یه روز دیگه ماهیای نارنجی حوض که تنها همدمای روزاش بودن رو کرد تو یه کیسه ی پر آب و داد پسر همسایه بندازتشون تو رودخونه ی پشت دیوار.

روز بعدش آب حوض رو خالی کرد و کفِ شو رنگ خاکستری زد. از شب همون روز بود که دیگه خانم ماه هم مهمونش نشد. چه واسه غماش چه شادی هاش!

منیر دیگه حوصله ی گل هاشو هم نداشت و باغچه اش داشت نابود می شد. از روی بی حواسی روزی دو بار بهشون یه سیر آب می داد یا چند روز تو گرمای تابستون یادش می رفت بهشون آب بده. ولی انگار نه انگار.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

تنها چیزی که کم نشده بود بلکه خیلی هم زیاد شده بود، تارهای عنکبوت گوشه ی اتاق بودن. خاک و گرد و غبار روی تاقچه بود و پریشونی و دلتنگی منیر.

یه روزی، سر یه ساعت نامعلومی، وقتی که عقرب های توی ساعت با اون همه سر و صداشون از قاب ساعت دیواری گنده ی اتاق زدن بیرون، خرنمکیه کوچه خبر مرگ مراد رو هم براش آورد. پیغام ـ پسغام داده بود که: دیگه منتظرم نباش، انگار کن که من مُرده َ م.

منیر آروم گریه کرده و بعد پوزخند زده بود. آخه نه دیگه گلی براش مونده بود، نه ماهی. نه ماه و نه مرادی.

از اون ببعد دیوارای خونه فقط یه حرف تکراری رو از زبون منیر که دیگه موهاشو هم شونه نمی کرد شنیدن و بس:

آ خدا.